ادبی - یادی از کربلا

باید گفت از ناگفته ها و چگونه می توان گفت از سرالاسرار خلقت انسان و کجاست گوشی شنوا و همدمی آشنا که گوشه ای از غربت متلاطم در این دریای دل را در نگاه های او به نقاره بنشینی و تو نیز در معیت اشک های او از منیت خود فارغ گردیدی و به سیر ابدی به سوی لقاءالله راهی گردی و به راستی که حقیقت سلوک فی تحصیل معرفت الله نیست جز او بودن و در او فانی شدن.

و کجائید ای شهیدان خدائی؟ شما که طلایه داری عشق الله آن ذات اقدس و آن زیبایی مطلق اید و حقیقتاً شما نیز زینت های اهل بیت و معروفون فی اسماء.

این شمائید مستمسکین واقعی به اهل بیت ^{(سلام الله علیهما)} که آب از حوض ساقی کوثر نوشیده اید و به لقاءالله پیوسته اید و به راستی نمی توان هیچگاه در قالب الفاظ این معانی را بیان کرد و این است محدویت کلام و سوختن از برای گفتن که نمی توان گفت چون الفاظ را یارای ادا نیست و تمامی این معانی در یک قطره اشک از هجران شما خلاصه می شود.

                        

و به راستی چه زیباست و که می داند که این قطره اشک چه اسراری نهفته دارد و این زمانی که از خود فارغ می گردی و گرمی اشکانت را بر گونه هایت احساس می کنی و فقط می گویی «حسین»!

تو گوئی نام حسین با ذره ذره اشکانت عجین است. حقیقتاً شگفت آور است؟

تو گوئی اشکانت با این نام پیمان ریختن بسته است و وجودت نیز با ذکرش میثاق سوختن نموده است؛ و این است کربلا ، حرم امن خدا ، جایی که کربلائیان زمان به مقتل خواهند رفت. در برابر ازلی و ابدی و جمال مطلق او این گونه در محنت هجران ، عاشق خویش را می آزماید. پس وجود خدایی به بقا ، خواهد رسید و آنجاست که باید گفت بال بگشائید اینجا کربلاست.

             «نباشد از شهیدان دور گردیم                به ذلت رهسپار گور گردیم»