سلام اخوی. وبلاگتان را دیدم ومطالبش را جسته و گریخته خواندم. حرکت زیبایی است که انسان در مورد شهدا کار کند و مزد و اجری طلب نکند... آن هم در این دوره که غالب برادران بنیاد شهیدی ما اگر حق ماموریت بهشان ندهند حاضر نمی شوند در این زمینه کوچکترین قدمی بردارند. من در زندگینامه های شهدا بسیار به این مطلب دردناک برخورده ام که همسر شهید گاهاً گلایه های شهید و ناراحتی های شهید را _ بطور خیلی محدود و گذرا _ بیان نموده است. و انسان آتش می گیرد وقتی پای صحبت همسر یک جانباز می نشیند که علاوه بر اینکه هیچ رسیدگی از جانب بنیاد در موردش نمی شود بعضی اوقات این عزیزان را به تهمتهایی متهم می کنند که جز دلسری و دلشکستگی چیزی در بر ندارد... حرف زیاد است و مجال کم... به همین اندازه بسنده می کنم و تشکری از سر زدنتان به وبلاگ ثنای علی(ع). یا علی التماس دعا
خدایشان رحمت کند.
دعا بفرمایید.