خلاقیت ها - آدمک سازی
در مناطق عملیاتی رزمندگان برای دستیابی به مقاصد خود آدمک هایی را طراحی میکردند و در معرض دید دشمن قرار می دادند. این آدمک ها، گاهی لباس هایی بود که از خار و خاشاک پر شده و شبیه آدم درست شده بود. کلاهی فلزی روی چوب یا اسلحه گذاشته می شد و پشت خاکریز یا سنگر و کانال های کمین قرار می گرفت. هدف از این کار طبعاً واداشتن دشمن به آتش باری در آن نقاط و اتلاف مهمات بود. در این گونه موارد بعد از قرار دادن آدمک ها در نقاط مورد نظر، نیروها فوری به داخل سنگر می رفتند یا از محل فاصله می گرفتند. از روی حجم آتش و نوع مهمات به کار رفته هم به تخمین و سنجش انواع سلاح های موجود در منطقه، حجم نیروهای دشمن در پشت خاکریزها و سنگرها و میزان مهماتی که در اختیار داشتند می پرداختند.
در شرایطی، از آدمک ها برای جلب توجه و مشغول کردن دشمن در نقطه ای خاص استفاده می شد تا امکان تحرک برای آر.پی.جی. زن ها یا قناصه چی هایی که قصد انهدام سنگر تیربار دوشکا یا هدف قرار دادن قناصه چی دشمن را داشتند فراهم آید. در این صورت، نیروهای خودی از زاویه ای دورتر از موضع آتش به خطوط دشمن می ایستادند و با توجه به آتش دهانه سلاح ها، موضع مورد نظر را شناسایی و گراگیری می کردند و با استفاده از اصل غافلگیری، آنها را هدف قرار می دادند.
اگر بنا بر ترساندن دشمن و بیشتر نشان دادن تعداد نیروها در خط بود، به طور متناوب جای آدمک ها را عوض می کردند و هر لحظه در قسمتی خاص آن را به نمایش میگذاشتند تا تصور جابه جایی افراد در ذهن ایجاد شود. البته گاهی هم بچه ها قصد اذیت و آزار دشمن را داشتند و از باب تفریح این عمل را انجام می دادند تا آن ها را متوحش کنند و به تیراندازی وادارند و موجب هدر رفتن مهمات آن ها بشوند. چون نفس ترساندن دشمن و زدن خسارت به آن ها و تلف کردن مهماتشان هم موجب رضایت و شادی بود.
ساختن آدمک مستلزم داشتن لوازم اولیه ای بود و شرایطی مثل شرایط مواضع پدافندی که نیروهای متخاصم در خطی ساکت یا کم تحرک با هم سروکار داشتند و بی شک شب حمله و حضور در خطی که هر لحظه احتمال پاتک دشمن برای بازپس گیری مواضع وجود داشت، فرصتی برای این قبیل شیطنت ها باقی نمی گذاشت و وسایل کار نیز به سادگی فراهم نمی شد. در این گونه شرایط، اگر مسئله کمبود نیرو در خط پیش می آمد و احتمال پاتک دشمن مطرح می شد، اجساد عراقی ها را با کمی تغییر در وضع لباس و ظاهر، لبه های خاکریز قرار می دادند و تیرهای دشمن را متوجه آن ها می کردند و به این ترتیب، کمی زمان پاتک عقب می افتاد تا نیروهای کمکی برسند یا افراد باقی مانده فرصت عقب کشیدن و استقرار در مواضع مستحکم را برای مقابله با پاتک داشته باشند.
