اجتماعی ـ این نوشتار خطاب به تو نیست!

آنگاه که خورشید از مشرق طلوع می­کند و ماه کم کم از چشم همه می­افتد! در نگاه اول، همه بیدار می­شویم از خواب. گویی صحنه فراهم شده برای تلاش.

خورشید نور خود را به من می­دهد، به تو نیز، به او هم و به همه آن­ها که از گذشته زیسته­اند و اکنون می­زیند و در آینده خواهند زیست. ماه نیز به همه تابیده، می­تابد و خواهد تابید.

 

رسم ماه تابیدن است، چه بر آن­ها که در شب دهم سال 61 هجری قمری مستانه و رقصانه و پایکوبان در انتظار صبح فردا و غنایم کاروانیان بودند، و چه بر عباس بن علی(ع)، که مشغول جمع­آوری خارهای اطراف خیمه کاروان حسین(ع) بود.

و چه صفایی داشت انعکاس نور ماه در آبگرفتگی­های شلمچه! و عجب شوری داشت آن مرد شاد در استخرهای شمال تهران!

ماه بر یزید و شمر هم ­تابید.

حتی آن زمان که ماه بر قبرهای کنده شده در دل بیابان های داغ شلمچه ـ که محل مناجات رزمندگان بود ـ می­تابید، بر استخرهای پر از آب «تجریش» و «گُلسار» ـ در شهرهای تهران و رشت ـ نیز می­تابید، و چه صفایی داشت انعکاس نور ماه در آبگرفتگی­های شلمچه! و عجب شوری داشت آن مرد شاد در استخرهای شمال تهران!

دیشب نیز ماه می­تابید. امشب هم، و فردا نیز ...!

آری دیشب که در بستر ناز خوابیده بودم، و نور ماه به صورتم خورد، برخاستم و پرده پنجره را باز کردم تا نور ماه مزاحم ادامه خوابم نباشد، و دوباره خوابیدم.

و حال نیز من ناراحت نیستم، تو نیز نباش! می­دانم هستند انسان­هایی که همان نور مهتاب وسیله روشنایی­شان برای خواندن مناجات امیرالمومنین است.

و هنوز ماه می­تابد؛ به همه، به او، به من، و به تو!

---

روح الله قمری