... قرآن، صادق مصدق است و ما را به عبرت گرفتن از تاریخ دعوت می کند من یک وقتی گفتم که جا دارد اگر ملت اسلام فکر کند که چرا پنجاه سال بعد از وفات پیغمبر (ص) کار کشور اسلامی بجایی رسیده باشد که همین مردم مسلمان از وزیرشان، امیرشان، سردارشان، عالم شان، قاضی شان، قاری شان در کوفه و کربلا جمع بشوند و جگر گوشه همین پیغمبر(ص) را با آن وضع فجیع به خاک و خون بکشند؟! باید به فکر آدم، خوب فرو برود که چرا این طوری شد؟! البته درسهای عاشورا جداست؛ درس شجاعت، درس ایثار، و امثال آن. مهمتر عبرتهای عاشورا ست. کار بجایی برسد که جلو چشم مردم، حرم پیغمبر(ص) را در کوچه و بازار بیاورند و به اینها تهمت خارجی بزنند! خارجی یعنی جزو خوارج، یعنی خروج کسی علیه امام عادل.
... اینها آمدند پسر پیغمبر(ص)، پسر فاطمه زهرا(س) پسر امیرالمومنین(ع) را به عنوان خروج کننده بر امام عادل ـ که آن امام عادل، یزیدبن معاویه است ـ معرفی کردند و کارشان گرفت! آنها که دستگاه ظالمند؛ دلشان هرچه میخواهد می گویند. چرا مردم باور کنند!؟ چرا مردم ساکت بمانند؟! چرا امت اسلامی که آنقدر نسبت به جزئیات احکام اسلامی و آیات قرآنی دقت داشت، در یک چنین قضیه واضحی، اینقدر دچار غفلت وسستی و سهل انگاری بشود که چنین فاجعه ای بوجود بیاید؟ اگر امروز من و شما جلو این قضیه را نگیریم ـ ممکن است پنجاه سال، پنج سال، ده سال دیگر ـ یک وقت دیدید جامعه اسلامی ما هم،کارش به آنجا رسید! تعجب نکنید. در هر جامعه ای، در هر کشوری، مردم با یک دید، با یک برش، به دو قسم تقسیم می شوند. یک قسم کسانی که از روی فکر و فهمیدگی و آگاهی و تصمیم گیری کار می کنند؛ یک راهی را می شناسند و دنبال آن راه حرکت می کنند. اسم اینها را خواص بگذاریم. یک قسم هم کسانی هستند که نه، دنبال این نیستند که ببینند چه راهی درست است؛ چه حرکتی صحیح است؛ بفهمند؛ بسنجند؛ تحلیل کنند؛ درک کنند. می بینند که جو این طوری است؛ دنبال آن جو حرکت می کنند. اسم این را بگذاریم عوام. من نکته ای را در مورد این خواص و عوام بگویم که اشتباه نشود. ای بسا کسانی که تحصیلات عالیه هم کردند و جزو عوامند. ای بسا کسانی که تحصیلات دینی هم کردند جزو عوامند. بسا کسانی که فقیرند یا غنی اند و جزو عوامند. آن کسی که از روی بصیرت کار نمی کند؛ عوام است. خواص را هم به دو دسته تقسیم می کنیم؛ خواص طرفدار حق و خواص طرفدار باطل. خواص طرفدار حق را هم به دو دسته تقسیم می کنیم. یک دسته کسانی هستند که در مقابله با دنیا؛ با زندگی، با مقام، با شهوت، با پول، با لذات، با راحتی، با نام، موفقند. اما یک دسته موفق نیستند. اگر آن قسم خوب خواص طرفدار حق ـ یعنی آن کسانی که می توانند آن وقت که لازم باشد، از این متاع دنیا دست بردارند ـ بیشتر باشند؛ هیچ وقت جامعه ی اسلامی دچار حالت دوران امام حسین(ع) نخواهد شد. مطمئن باشید. تا ابد، بیمه است.
اما اگر آنهایی که به دنیا دل سپرده اند؛ حق را هم می شناسند طرفدار حق اند؛ در عین حال در مقابل دنیا پایشان می لرزد! دنیا یعنی چه؟ یعنی پول، خانه، شهوت، مقام، اسم و شهرت، پست و مسئولیت و یعنی جان. اگر کسانی که برای جانشان راه خدا را ترک می کنند؛ آنجایی که باید حق بگویند، نمی گویند؛ چون جانشان به خطر می افتد یا برای مقام شان یا برای شغل شان یا برای محبت به اولادشان، برای محبت به خانواده شان برای محبت به نزدیکان و دوستان شان راه خدا را رها می کنند؛ اگر عده اینها زیاد بود، واویلاست! آن وقت حسین بن علی ها، به مسلخ کربلا خواهند رفت به قتلگاه کشیده خواهند شد! یزیدها سر کار می آیند و بنی امیه برکشوری که پیغمبر(ص) بوجود آورده بود هزار ماه حکومت خواهند کرد و امامت به سلطنت تبدیل خواهد شد.
