دل نوشته ها ـ انگار رسم است که رقیه ها بی بابا بمانند.
تقدیم به روح مطهر شهید محمد مهدی مقدم؛
محمد مهدی جان! نمی دانم حکمت چه بود که در سفر آمدنت، رفتی! اما خوب نشانمان دادی آهنگ کوچ کردن و رفتن را، به ما که همیشه در توهم رفتن مانده ایم.
خادم الشهداء! هنوز هم آهنگ قدم هایت در جای جای یادواره های شهدای شهرمان پیچیده است، آنگاه که با حال و هوای خاصی و از تمام وجود برای شهدا، از جان و دل خرج می کردی خودت را.
|
انگار رسم است که رقیه ها بی بابا بمانند. |
آری برادر! در روزگاری که بزرگان شهرمان، تمام قد، در فکر ساخت آدینه خویشند، وجود امثال تو که دغدغه جمعه را داشتید غنیمتی بود برای جریان انقلاب، برای جریان حزب اله، و چه خوب می شود درک کرد شماها را پس از، از دست دادنتان.
بگذریم برادر، راحت شدی، راحت.
راحت از دست کج روی های زمانه، بگذار بهتر بگویم؛ چه خوب شد نیامدی! می آمدی که چه کار؟ برای سینه تو که بوی باروت جنگ را از شلمچه سوغات داشت، بوی آجیل های بو داده شب عید اصلا مناسب نبود.
اما کلام آخر ...
برادر شهید من! آن روز که نام رقیه را برای دخترت انتخاب نمودی، در دل به تو تبریک گفتم. اما هیچ نمی دانستم که قرار است این رقیه نیز بی بابا شود. انگار رسم است که رقیه ها بی بابا بمانند.
روح اله قمری
بازنشر این مطلب در:
آشنا