در ادامه تحصن های اعتراض آمیز در فرودگاه های کشور در اعتراض به جنایت صهیونیستها در غزه گروهی از دانشجویان دانشگاه های رشت نیز در فرودگاه ها این شهر دست به تحصن زدند.
این دانشجویان که از شب گذشته در فرودگاه رشت تجمع کرده اند از همه دانشجویان انقلابی برای پیوستن به این تحصن دعوت نمودند.
بیانیه شماره یک
بسم الله الرحمن الرحیم
«ما لکم لا تقاتلون فی سبیل الله والمستضعفین من الرجال و النساء و الولدان الذین قالوا ربنا اخرجنا من هذه القریه الظالم اهلها... »
پیامی به مقاومت:
سلام به فرزندان اسلام در غزه که امروز برای رفع محاصره از جهان اسلام مال، جان و آبروی خویش را فدا می کنند، هدفی را که حضرت روح الله ترسیم کرد تا جهان اسلام را از لوث وجود تئوریسین های آمریکایی اش تطهیر نماید. آرمانی که فرزندان روح الله در بنت جبیل در جنگ 33 روزه با ندای لبیک یا حسین برای تحقق آن جانفشانی کردند. و امروز روز توست غزه ،یادمان نمی رود که چندین سال پیش تمامی کشور های عربی حتی 6 روز هم نتوانستند در مقابل رژیم منحوس و دست ساز اسراییل مقاومت کنند. و امروز هفتمین روز مقاومت توست، و تو فهمیده ای که دیگر نمی توانی منتظر حسنی مبارک باشی تا گذر گاه رفح را برایت بگشاید و یا اینکه شاه فهد با هواپیمای 777 خود برایت سلاح بفرستد، و درک کرده ای سخن خمینی کبیر را که امروز دشمن اصلی ات نه اسراییل و آمریکا بلکه اسلام آمریکایی برخواسته از کاخهای شیخ نشینان عرب می باشد که مجوز حمله به غزه را در کنفرانس ادیان نیویورک به شیمون پرز هدیه می دهد.
و اینک با شمائیم ای فرزندان «کوچک جنگلی»:
کجایند مجاهدان و مومنان مسلمان که به ندای قائد عظیم الشان اسلام لبیک گویند؟ کجایند مردانی که یاد رزمندگان و مجاهدان بدر و خندق و خیبر را زنده کنند؟ کجایند فرزندان حاج محمود قلی پور و حاج حسین املاکی و مهدی خوش سیرت که سلاح اسلاف خود را بدست گیرند و مصداق آیه مبارکه «یجاهدون فی سبیل الله باموالهم و انفسهم» گردند.
و اینک؛ «فرزندان میرزا، دانشجویان پیرو روح الله» در لبیک به ندای رهبر انقلاب، آمادگی خود را برای اعزام به غزه با حضور در فرودگاه بین المللی سردار جنگل رشت از پنج شنبه 12 دیماه 87 همزمان با ششمین روز مقاومت اسلامی در غزه اعلام می دارند.
امید است که فریاد اینان زمینه های حضورشان در سنگرهای مقاومت جهان اسلام را فراهم نماید.
فرزندان میرزا، پیروان روح الله
مکان : فرودگاه بین المللی سردار جنگل شهرستان رشت
چند روزی است که حرکت پرتاب کفش «منتظر الزیدی» ـ مدیر خبر شبکه البغدادیه ـ نقل محافل گوناگون شده است. در این میان محکوم شدن اقدام «الزیدی» توسط برخی افراد معلوم الحال جای سوال دارد!
به چند نمونه از افاضات طیفی که فقط از گفتگو با شیطان بزرگ آن هم تحت هر شرایط حقارت آمیز و خفت باری دم می زند، توجه کنید؛
خانم مسیح علی نژاد در یکی از پایگاه های اینترنتی ضد انقلاب نوشته اند: «چه بد است که جمعی در ایران برای لنگه کفشی جشن گرفته اند» در این حال آقای احمد زیدآبادی نیز در ادامه این تفکر و جریان منحرف در همان پایگاه نوشته است که «من هرچه را بفهمم قطعا این همه خوشحالی برخی محافل داخلی ایران از پرت کردن دو لنگه کفش خبرنگار عراقی به سمت جرج بوش را نمی فهمم»
شما راست می گویید، حق دارید که معنای حرکت الزیدی را نفهمید. شماها هرگاه معنا و فلسفه برائت از مشرکین و رمی جمرات شیطان را در موسم حج فهمیدید، قطعا مفهوم اقدام الزیدی و خوشحالی ملت های مسلمان از این حرکت را نیز خواهید فهمید. خواهید فهمید که آن چیزی که منتظر به سوی بوش پرتاب کرد نماد تنفر مرد عراق از شیطان بزرگ بود نه فقط دو لنگه کفش!
بی تردید یکی از تفسیر های حرکت این مبارز انقلابی رمی شیطان بوده است. مگر نه اینست که در موسم حج، رمی جمرات را به ما آموخته اند. مگر فلسفه حج و رمی جمراتش را فراموش کرده اید. شاید در شناسایی شیطان عقیم شده اید، که در برابر شیطان صفتان و فرزندان آن ملعون نیز سکوت اختیار کرده اید. مگر فلسفه برائت از مشرکین یکی از اعمال حج نیست؟ پس چگونه است که این اقدام انقلابی را زیر سوال می برید؟ جواب یک چیز بیش نمی تواند باشد؛ و آن این که شماها خود را هم موضع بوش که یکی از نمادهای اصلی شیطان ـ بخوانید فرزند شیطان ـ است، می دانید. زیر سوال بردن حرکت الزیدی معنایی جز این نمی تواند داشته باشد.
این که گفته می شود الزیدی باید بوش را با پرسش هایش می کوبید، نه با کفش هایش نیز ـ با عرض پوزش از آقایان ـ حرف مفتی است، چرا که اساسا اصل پرسش در شرایط وجود منطق و عقل محل اِعراب پیدا می کند، نه در شرایطی که قانون جنگل و خونریزی حکمفرماست. آیا اگر کسی به ناموس، وطن، زن و بچه هایتان در روز روشن تجاوز کند، باز هم با او با منطق گفتگو برخورد خواهید کرد؟
شماها را نمی دانم، اما از شیعه پیرو ولایت امیرالمومنین(ع) نمی توان چنین انتظاری داشت. الزیدی و همفکران او که خود را پیرو آن امام همام می دانند، هیچگاه نمی توانند در برابر منطق به وجود آورنده زندان ابوغریب، کشتار انسان های بی گناه در مسجد که حرم امن خداست و هزاران جنایت دیگر ـ که نگاشتن همه آن ها در این وجیزه نمی گنجد و اساسا امکان پذیر نیست ـ سکوت اختیار نمایند.
آری؛ زندان ابوغریب را به یاد بیاورید، با آن وضع فضاحت بارش!
هنوز کشته شدن مسلمانان نیمه جان در مسجد توسط سرباز آمریکایی مستر بوش و تجاوزات متعدد به نوامیس مسلمین در عراق و هزاران حادثه تلخ دیگر از این قبیل ـ که حتی انسان از نوشتن آن ها هم شرم دارد ـ از ذهن «منتظر» و همفکران او در سراسر جهان محو نشده است. حساب خود را از او جدا کنید. به یاد داریم که در دوران یکه تازی تان چگونه نوچه آمریکا شده بودید و دم از ارتباط با این شیطان کثیف می زدید. آری؛ حق دارید این گونه آشفته شوید. براستی که حقیقتا آن کفش ها با تمام وجود بر سر و قلم شما خورده است که این گونه خشمگین شده اید. پس خیالتان راحت باشد که با زیر سوال بردن این حرکت نه تنها کوچکترین نتیجه ای عایدتان نمی شود بلکه به خواست خدا روز به روز شاهد آگاهی بیشتر مسلمین جهان خواهیم بود. مسلمانانی که درک کرده اند، در شرایط کنونی راه مقابله با استکبار فقط از در جهاد می گذرد. انشاءالله
روح الله قمری
10/دی/1387
بسم الله الرحمن الرحیم
انا لله و انا الیه راجعون
جنایت هولناک رژیم صهیونیستی در غزه و قتل‌عام صدها مرد و زن و کودک مظلوم، بار دیگر چهره‌ی خونخوار گرگهای صهیونیست را از پشت پرده‌ی تزویرِ سالهای اخیر بیرون آورد و خطر حضور این کافر حربی را در قلب سرزمینهای اُمت اسلام، به غافلان و مسامحه‌کاران گوشزد کرد.
مصیبت این حادثه‌ی هولناک برای هر مسلمان بلکه برای هر انسان با وِجدان و با شرف در هر نقطه‌ی جهان بسی گران و کوبنده است، ولی مصیبت بزرگتر سکوت تشویق‌آمیز برخی دولتهای عربی و مدّعی مسلمانی است. چه مصیبتی از این بالاتر که دولتهای مسلمان که باید در برابر رژیم غاصب و کافر و محارب، از مردم مظلوم غزه حمایت میکردند، رفتاری پیشه کنند که مقامات جنایتکار صهیونیست، گستاخانه آنها را هماهنگ و موافق با این فاجعه‌آفرینیِ بزرگ معرفی کنند؟
سران این کشورها چه جوابی در برابر رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌و‌آله خواهند داشت؟ چه جوابی به ملتهای خود که یقیناً عزادار این فاجعه‌اند خواهند داد؟ به یقین امروز دل مردم مصر و اردن و سایر کشورهای اسلامی از این کشتار، پس از آن محاصره‌ی طولانی غذائی و داروئی لبالب از خون است.
دولت جنایتکار بوش در واپسین روزهای حکمرانی ننگین خود با همدستی در این جنایت بزرگ، رژیم آمریکا را بیش از پیش روسیاه کرد و پرونده‌ی جرائم خود را به عنوان جنایتکار جنگی قطورتر ساخت. دولتهای اروپائی با بی‌تفاوتی و شاید همراهی خود در این فاجعه‌ی بزرگ، یکبار دیگر دروغ بودن ادعاهای طرفداری از حقوق بشر را ثابت کردند و شرکت خود در جبهه‌ی ضدیت با اسلام و مسلمین را نشان دادند. اکنون سئوال من از علماء و روحانیون جهان عرب و رؤسای ازهر مصر این است که ...
نیمه شعبان سال 1369 بود. گفتیم: امروز به یاد امام زمان(عج) می گردیم. اما فایده نداشت. خیلی جست و جو کردیم. پیش خود گفتم «یا امام زمان(عج) یعنی می شود بی نتیجه برگردیم.» در همین حین 5 ـ 4 شقایق را دیدم که بر خلاف شقایق ها، که تک تک می رویند، آن ها دسته ای رو ئیده بودند. گفتم حالا که دستمان خالی است، شقایق ها را می چینم و برای بچه ها می برم. شقایق ها را که کندم، دیدم روی پیشانی یک شهید روئیده اند. او نخستین شهیدی بود که در تفحص پیدا کردیم؛ شهید «مهدی منتظر قائم».
به نام خدا
نامی که هرگز از وجودم دور نیست و پیوسته با یادش آرزوی وصالش را در سر داشتم.
سلام بر حسین(ع) سالار شهیدان اسوه و اسطوره بشریت.
مادر گرامی و همسر مهربانم پدر و برادران عزیزم!
درود خدا بر شما باد که هرگز مانع حرکتم در راه خدا نشدید.چقدر شماها صبورید.خودتان می دانید که من چقدر به شهیدان عشق می ورزیدم غنچه هایی که(کبوترانی که)همیشه در حال پرواز به سوی ملکوت اعلایند.الگو و اسوه هایی که معتقد به دادن جان برای گرفتن بقا (بقا و حیات ابدی)و نزدیکی با خدای چرا که ان الله اشتری من المومنین.
من نیز در پوست خود نمی گنجم. گمشده ای دارم و خویشتن را در قفس محبوس می بینم و می خواهم از قفس به در آیم. سیم های خاردار مانعند. من از دنیای ظاهر فریب مادیات و همه آنچه که از خدا بازم می دارد متنفرم(هوای نفس شیطان درون و خالص نشدن) در طول جنگ برادرانی که در عملیات شهید می شدند از قبل سیمایشان روحانی و نورانی می شد و هر بی طرفی احساس می کرد که نوبت شهادت آن برادر فرا رسیده است.
عزیزانم! این بار دوم است که وصیت نامه می نویسم ولی لیاقت ندارم و معلوم است که هنوز در بند اسارتم هنوز خالص نشده ام و آلوده ام. از شروع انقلاب در این راه افتادم و پس از پیروزی انقلاب نیز سپاه را پناهگاه خوبی برای مبارزه یافتم ابتدا در گیری با ضد انقلاب و خوانین در منطقه شهرضا (قمشه)و سمیرم سپس شرکت در خوزستان و جریان کروهک ها در خرمشهر پس از آن سفر به سیستان و بلوچستان (چابهار و کنارک)و بعدا حرکت به طرف کردستان دقیقا دو سال در کردستان هستم .مثل این است که دیگر جنگ با من عجین شده است. خداوند تا کنون لطف زیادی به این سراپا گنه کرده و توفیق مبارزه در راهش را نصیبم کرده است.اکنون من می روم با دنیایی انتظار انتظار وصال و رسیدن به معشوق.
ای عزیزان من توجه کنید:
1-اگر خداوند فرزندی نصیبم کرد ...
