دو ردیف اول سالن همایش طبق یک سنت نانوشته مخصوص بزرگان است، ما هم اگر خیلی همت کنیم از ردیف سوم به بعد را تسخیر خواهیم کرد.
ساختار همایش معمولا اینگونه است؛
به رسم احترام قرآنی خوانده می شود، حدود 7 دقیقه، اگر سخنران همایش تأخیر داشت افتخار گوش دادن به قرائت قرآن تا 15 دقیقه دیگر نیز نصیبمان خواهد شد.
برنامه بعدی پخش نماهنگ ـ همان کلیپ دوستان فرنگی ـ و بعد از آن هم سخنران می آید پشت میز و 45 دقیقه تا یک ساعت همه را به فیض می رساند.
اما همه منتظر بخش اصلی همایش یعنی بخش پذیرایی ـ پخش موز و نارنگی و ... ـ هستیم. بسته به سطح همایش میوه ها متغیر می باشند.
در واقع همه از این بخش بیشترین فیوضات را کسب می کنند. حتی بیشتر از سخنرانی!
در پایان مراسم اهدای هدایا به برترین های همایش انجام می گیرد و در نهایت تقدیر از برگزار کنندگان همایش را خواهیم داشت.
خروجی همایش هم تقریبا 1 ساعت بعد از پایان آن، توسط برادران خدماتی به محل جمع آوری زباله ها منتقل می گردد.
این است داستان روزمرگی های ما در ادارات نهادها و مراکز فرهنگی و ... .
حال اگر کسی تحقیق علمی داشته باشد آقایان برای تأمین هزینه آن ردیف بودجه ندارند،
اگر یک کسی طرح فرهنگی داشته باشد آقایان برای تأمین هزینه آن ردیف بودجه ندارند.
اگر کسی 100 برگ پوستر A4 رنگی برای تبلیغ جشنواره فرهنگی ورزشی محله خود بخواهد آقایان برای تأمین هزینه آن ردیف بودجه ندارند.
این چنین است که جنگ نرمی که مقام معظم رهبری حدود یک دهه آن را به ما گوشزد می کنند، توسط این دوستان گرامی! ـ با بهانه های مختلف و توجیهات گوناگون ـ پشت گوش گذاشته می شود.
حتی خیلی هایی که دم از ولایت می زنند. ـ تو به خود نگیر ـ!
روح اله قمری
